دکلمه طاهره صبوری وصل

نامم از زبانت آوای دیگری دارد

آوایی که ضربانم را همچون

برگ های پاییز رقصان میکند

و همزمان از خجالتی دخترانه

اناری ترک میخورد

و از درخت بر دامنم مینشیند

مینگرم تناقض ملتمسانه نگاهت را

که تابش را ندارم

و دخترانگی ام را به رخ تپش های

گذشته ام میکِشد

و ثانیه ای که پلک میزنی و جهان می ایستد

و من بوی چشمانت را برای بازدمم منتظرم

با این تناقض چکنم

دیگر سوال نمیکنم

زیرا تو جواب تمام آنچه بوده ام تا به امروزی

دیگر حضور دارم و برگ های زرد را

زیر پاهای پریشان گذشته لِه نمیکنم

دیگر حتی پاییز گذشته را هم سرزنش نمیکنم

حال با تو چشم به ستارگان

باران برگ را مینگرم

جهان دیگر مرا به انتظار نمیگذارد

و با تلاقی نگاهت

خورشیدش طلوع میکند

دیگر صبوری هم سر خم کرده

و نامت با من می آید

و در من بهار بی زمستان

پاسخ بغض پاییز را میدهد